1970
Gene Simmons (bass/vocals) and Paul Stanley (vocals/rhythm/lead guitar) created a band called Rainbow. But as they could not record any LP it collapsed.
Gene Simmons (gitara basowa/wokal) i Paul Stanley (wokal/gitara prowadząca, rytmiczna) stworzyli kapelę o nazwie Rainbow (Tęcza). Jednak kapela ta nie nagrała nawet jednej płyty i zespół rozpadł się.
1972
The next band called Wicked Lester (its members were not only Gene and Paul but also three other guys) was able to record an album. However, it had never been officially released. Moreover, nobody thought it was an anchievement. The album was ignored by everybody. Gene and Paul fired the other three musicians of Wicked Lester. They also started looking for new artists. They noticed an ad in „Rolling Stone” magazine by a drummer "willing to do anything to make it". A little later Peter Criss joined the duet. They rehearsed for a few months, but Peter did not see any improvements. He fell back in his old habit: drugs, trying to escape from reality. However, Peter Criss was engaged. At a certain point they realized that the thing that was lacking, was a solo guitarist. An ad was placed in the „Village Voice”. Out of the many guitarists Ace Frehley was chosen. He joined the band in October. The four musicians would like to make up a special image of the band. Thus, they wanted to combine heavy, tough rock music with theatre. They decided to wear make-up, extravagant costumes and high heel boots. They were experimenting with various paint colors on their faces. Gene, Paul, Ace and Peter were also coming up with ideas for the live shows as well as a band’s name. As they used to play the loud, original music and their appearance was weird or even provocative, no music club was interested in them. They had to hire ballrooms themselves to play alive. They were also forced to take care of the promotion themselves (e.g. hanging up the posters created by them). Perhaps the managers were still afraid of their masks, painted faces, challenging behaviors.
Następny zespół o nazwie Wicked Lester (jego członkami byli Gene i Paul a także trzech innych muzyków) zdołał nagrać album. Jednak nie został on nigdy oficjalnie wydany. Co więcej nikt z członków zespołu nie uznał tego faktu za ważnego osiągnięcie w ich karierze. Album spotkał się z brakiem zainteresowania. Gene i Paul wyrzucili pozostałych trzech muzyków Wicked Lester. Zaczęli także szukać nowych artystów. Zauważyli ogłoszenie w magazynie muzycznym "Rolling Stone", zamieszczone przez perkusistę "chcącego za wszelką cenę grać na garach". Już wkrótce okazało się, że tym pałkerem był Peter Criss, który dołączył do zespołu. Wszyscy trzej muzycy ćwiczyli razem, grając próbne kawałki, ale Peter widział, że nie czynili żadnego postępu. Peter powrócił więc do swoich dawnych nałogów : ćpania, próbując uciec od rzeczywistości. Jednak pomimo tych trudności Peter Criss został przyjęty do kapeli. W pewnym momencie zdali sobie sprawę, że tego, czego brakowało zespołowi, to dobrego gitarzysty solowego. Ponownie przeglądając ogłoszenia, tym razem w czasopiśmie "Village Voice", natrafili na Ace Frehley’a. Jego ofertę wybrali spośród ofert wielu innych gitarzystów. Ace dołączył do kapeli w październiku. Czterech muzyków : Gene, Paul, Peter i Ace chciało wykreować specjalny wizerunek artystyczny zespołu. Chcieli połączyć ciężką, czadową muzykę rockową z teatrem. Zdecydowali, że będą mieć specjalny makijaż (maski). Zaczęli ubierać się w ekstrawaganckie kostiumy i założyli buty na wysokich obcasach. Eksperymentowali także z farbami różnego koloru, malując sobie twarze. W ten sposób utworzyli dla siebie maski ukrywające ich prawdziwe oblicze. Gene, Paul, Ace and Peter wciąż mieli nowe pomysły aranżacyjne i choreograficzne dotyczące koncertów kapeli. Wymyślali także różne nazwy dla rockowego zespołu. Jednak z powodu ich oryginalnej, ale zbyt głośnej, jak na tamte czasy muzyki, a także z powodu ich dziwacznego lub nawet prowokacyjnego wyglądu, żaden klub muzyczny nie chciał zorganizować im koncertu. Sami więc musieli wynajmować sale, aby móc zagrać na żywo. Muzycy byli też zmuszeni sami zająć się promocją twórczości kapeli (np. rozwieszając przygotowane przez siebie plakaty na mieście). Być może menadżerowie wciąż obawiali się ich masek, pomalowanych twarzy, zachowań wyzywających.
References: Kiss Kollector Fanclub Holland Info printed at the inlays of CDs by KISS My resources